Yalnızlık öldürüyor seni...

Vurmuyor yüzüne eskisi gibi sanki

Güneşin ısıtmıyor içini

Gelmiyor içimden uzatmak ellerini

Ellerin tutamıyor bir kalbi

Bir kağıt, bir kalem, bir yanmış, bir sönmüş, bir bitmiş sigara

Hayatın bu...

Sökülmüş, atılmış, kırılmış, dökülmüş hep paramparça

Yolun sonu bu...

Yalnızlık...

Saklandığın o küçük delikte buluyor seni

Yalnızlık

...
Sıkıştığın o küçük evinde vuruyor seni
Yalnızlık öldürüyor seni

Öldürüyor beni

Yalnızlık çağının kalbi kırık çocukları

Yalnızlık o simsiyah ellerinde

Yalandan ninnileriyle büyütüyor bizi...